Het Franse duo Milkilo bestaat al een jaar of zeven en toerde de afgelopen twee jaar doorheen Europa om hun sound te verbeteren. Losjes geïmproviseerde noiserock met alleen bas en drums (en een uitgebreid pedaalarsenaal natuurlijk) zijn de instrumenten die door Anto en Gab worden ingezet voor een soms verschroeiend instrumentaal setje.
Straf is vooral dat Milkilo het niet moet hebben van een doomy klinkend basgeluid, maar eerder de bas dusdanig stemt dat die eerder als een gitaar gaat klinken. Het zorgt voor een luchtig geluid, minder stampvol geperst dan meestal het geval is bij dit soort duo’s. Bovendien mengen ze improvisatie met compositie, waardoor steevast melodielijnen zijn te ontwaren in de virtuoos gespeelde chaos.
Want ook dat is frequent aanwezig: opdringerige chaos die ons op het verkeerde been zet. Hier en daar klinkt Milkilo ietwat als Lightning Bolt (‘Styx’), maar over het geheel genomen is de band iets minder heftig en laat ze meer ruimte voor meer ingetogen passages. In ‘Memoires’ zet Milkilo die veelzijdigheid extra in de verf.
Een trage opbouw, versnellen, uit de bocht vliegen en hier wordt voor het eerst (en laatst) ook een schreeuwerige stem ingezet die het noiserockgehalte van het nummer (net geen zeven minuten) extra in de verf zet. Net die variatie, ook met de puur geïmproviseerde tussenstukjes, maakt van dit ‘Atlas’ een aanwinst in het genre der noisey duo’s.