Solosaxofoonalbums zijn zeldzaam. Meestal moet je ervoor naar de avontuurlijke vleugel van de jazz of die van de vrije improvisatie. Zwaargewichten Evan Parker, John Butcher en Anthony Braxton zijn enkele meesters, maar ze verkiezen de meer traditionele sopraan-, alt- en tenorsaxen. Ga naar de bariton en het speelveld wordt al wat kleiner, met onder andere Daunik Lazro en Mats Gustafsson als lichtende voorbeelden. Maak er twee baritonsaxen van, en het wordt nog ongewoner. Toch is dat net was g a b b r o doet, en het resultaat is best indrukwekkend. Marc De Maeseneer is bekend als sessiemuzikant en lid van onder meer The Whodads, Lady Linns backing band en BackBack, terwijl zijn collega Hanne De Backer voor velen een onbekende zal zijn. Toch zegt dat niets over hun debuutalbum, waarop ze zelfverzekerd en met indrukwekkende controle een brede zone verkennen. Jazz is het niet. Het heeft ook niet die sound. Het is niet warm, intiem, comfortabel, maar opgenomen in een ruimte waarin klanken even kunnen ronddwalen alvorens op te lossen in een volgend idee. Doorheen zeven stukken, samen goed voor een dik half uur, verkennen ze een breed palet van mogelijkheden. Opener ‘Sterna Paradisaea’ is het visitekaartje. Gehavende uithalen vormen een dialoog van contrast en harmonie, even ongedurig als de trekvogel waar het naar genoemd werd. Het ene moment woelig en nerveus, even later voorzichtig en contemplatief. De saxen ronken en zwellen aan, ze pruttelen van brap-brap-brap. Ze stomen en stotteren, ze zoemen en zeuren en huilen. Het is geweeklaag, gebed, preek en verleidingsdans in één. De volgende stukken bewijzen dat het geen lucky shot was, met een spel van plofklanken en variaties op motiefjes (‘821 Dark’), pastorale fijngevoeligheid vol zachtjes fladderende klanken (‘For The Souls Of Nauru’), krachtvertoon dat weggeplukt lijkt van een plaat van het World Saxophone Quartet (‘Hellh Olé’) en etherisch aanzwellende misthoornklanken (‘We’ve Seen Life On Mars’). ‘Minor Swing’ heeft meer met Colin Stetson dan met Django Reinhardt, al komt er hier geen gesjeesd microfoongebruik aan te pas. Kortom: indrukwekkende plaat.