Er is een eeuwig intrigerend kantje aan Maya Jane Coles. Zij debuteerde enkele jaren geleden met wonderlijke 12-inches die jammerlijk de vergetelheid werden ingedrukt door het weinig indrukwekkend debuut ‘Comfort’ in 2013. Haar project Nocturnal Sunshine lag al die tijd weinig onthullend op het droge. Het leek een vergeten alter-ego te worden dat desondanks wel bleef kriebelen bij de nieuwsgierigen. Maya Jane Coles heeft eindelijk de tijd gevonden haar donkerste en eenzaamste ziel een uitlaatklep te gunnen op haar lichtschuwe Nocturnal Sunshine. En laat dat net ook de verrassing van de maand zijn. Met een persistent hitgevoel in haar achterhoofd, brouwt zij als Nocturnal Sunshine een overheerlijke portie bas-doorregen dub-beïnvloedde potentiële hits die flirten met de elektronische onderbuik. De schemerzone die de hoes voorspelt, is subtiel verpakt in deuntjes die ergens vaagweg herinneren aan Burial, Throwing Snow en andere in dub-verpakte landgenoten. Net als Mumdance, kleeft zij dub en grime aan rave, het ritme resoluut lager gedraaid, de bas prominent. Twijfelend nabij de dansvloer. Weinig krassend op de ziel, maar beklijvend en hedendaags kwetsbaar.