Het uit Toronto afkomstige Weaves is echt zo’n bandje voor de hipsters onder jullie. Het verhaal gaat dat de bandleden, zangeres Jasmyn Burke, gitarist Morgan Waters, drummer Spencer Cole en bassist Zach Bines, elkaar hebben leren kennen via hun respectievelijke iPhones. Elk verhaaltje is natuurlijk goed om de belangstelling van het journaille op te wekken. Na een paar keer luisteren naar het debuut van Weaves snappen we des te beter waarom dit snoepje van de week een verhaaltje nodig heeft om boven het gros uit te komen piepen. De elf liedjes zijn best leuk hoor, en de teksten van Jasmyn Burke zijn beter dan gemiddeld. Hier en daar horen we zelfs stukjes gitaarwerk waar veel indierockbands uit de jaren 1980 best jaloers op kunnen zijn. Maar het is met Weaves als met veel van deze gelijkaardige bandjes: meer dan leuk wordt het nooit. En dan blijft er natuurlijk niet zoveel over. Gesneden koek voor megafestivals als Pukkelpop, waar het niet steekt op een bandje meer of minder die niemand zich na een maand nog zal herinneren. Of ze moeten plots vanuit het niets een plaat maken die bol staat van liedjes als ‘Shithole’, dat wel iets meer in zich heeft dan een wegwerpgitaardeuntje. Ach ja, de plaat luistert goed weg en niet alles dat de revue passeert moet even hoogstaand klinken. Lekker ontspannen zonder inspanning te hoeven doen, dat kan net zo fijn zijn. En daar past Weaves perfect in.