De Noorse gitarist Kim Myhr, geboren in 1981, maakt sinds 2005 deel uit van de Noorse jazzscene en speelt in een resem bands, waaronder Circadia, Mural, Silencers en het alomtegenwoordige Trondheim Jazz Orchestra. Hij maakte niet met al die bands opnames, maar deed dat bijvoorbeeld wel met Jenny Hval en Jim Denley. Pas in 2014 kwam hij met een soloalbum op de proppen, ‘All Your Limbs Singing’ op Sofa, Sofa. Daarop ging hij aan de slag met een twaalfsnarige akoestische gitaar, waaraan hij klanken ontlokte die doen denken aan zowel traditionele Amerikaanse folk als aan het werk van Morton Feldman en György Sándor Ligeti. Hij had twee jaar intensief gewerkt aan de nummers, tot ze helemaal naar zijn zin waren en hij ermee naar buiten durfde te komen. Ook op zijn debuut voor Hubro, een label dat veel breder durft te denken dan jazz in al zijn vormen, kiest hij niet voor de gemakkelijkste weg. Myhr behoudt zijn twaalfsnarige akoestische gitaar, maar gaat ook aan de slag met een twaalfsnarige en een zessnarige elektrische gitaar, een zither en heel wat elektronica. We zouden bijna denken dat zijn samenwerking met Hval hem een andere kant heeft getoond waarin hij zijn muzikale ideeën kwijt kon. Hij gaat uit van veel herhaling, overtonen die wat doen denken aan het werk van grootmeester Charlemagne Palestine en door de elektronische insteek die hij gebruikt, klinken de vijf stukken niet alleen heel orkestraal en tegelijk neoklassiek, maar tevens als uiterst aangenaam te beluisteren elektronische muziek, inderdaad, van het soort om naar te luisteren in de luie zetel zonder ook maar een ledemaat te bewegen. Myrh beschouwt ‘Bloom’ als zijn elektronische symfonie, en wie zijn wij om hem ongelijk te geven als we dit resultaat mogen aanhoren.