Het was alweer even geleden dat we nog iets hoorden van Wolf People. De Britse psychrockers hebben meer dan drie jaar de tijd genomen om te werken aan de opvolger van ‘Fain’. In die tussentijd is hun thuisland, zoals zij aangeven, ten prooi gevallen aan zelfgenoegzame populisten die een verdeelde natie maakten. Op het moment dat ze daar verantwoordelijkheid voor moesten nemen, liepen ze ervan weg. Iets wat op dit moment op andere plaatsen ook gebeurt. Dat zorgt voor de nodige verwarring in de hoofden van de publieke opinie. De heren van Wolf People namen zich voor op hun nieuwe plaat een soort soundtrack te maken voor deze tijden. Daarvoor grijpen ze wel terug naar muzikale stijlelementen van pakweg veertig jaar geleden. Een mengeling van bluesrock, psychedelica, folk en progrock. Die soundtrack is geen letterlijke vertaling geworden van de gevoelens die frontman Jack Sharp en zijn kompanen hadden. Het is een spirituele terugkeer naar de natuur geworden. Het resultaat is een ouderwets soort album. Goed bedoeld, dat woord ouderwets. Strakke riffs, dan weer meanderende gitaarsolo’s, donkere drumpartijen, zanglijnen die rond de melodieën kronkelen. Dat alles zit bijvoorbeeld in het uitgesponnen ‘Kingfisher’. Dat nummer krijgt trouwens verder op de plaat nog twee korte reprises. Een andere favoriet is ‘Thistles’. Een morsige song waar in de achtergrond een soort Indische vibe kabbelt terwijl er op de voorgrond gewoon lekker wordt weg gerockt. Net als op de rest van plaat. Duidelijk uitgewerkte ideeën, goede songs, maar soms ook iets te klassieke degelijkheid naar mijn smaak.