Geen hond die het had zien aankomen: een nieuwe editie van Sinner’s Day. Na drie edities (2009, 2010 en 2011) leek het grootste Belgische festival voor new wave (en punk) een stille dood te zijn gestorven. Afgelopen november kende het festival na vier jaar afwezigheid een succesvolle comeback. Beste bewijs dat de donkere muziek van de jaren 1980 een taaie blijver is, al kan niet helemaal worden ontkend dat rond het hele gebeuren een aura van ‘Goud Van Oud’ hangt. Wat telt echter, is de muziek en die is voor de eeuwigheid. Naar goede gewoonte gaat elke jaargang gepaard met een lijvige cd-compilatie en dat is nu niet anders. Er worden (uiteraard/jammer genoeg) een flink aantal open deuren ingetrapt. Fans van het genre hebben ongetwijfeld het gros van de nummers ondertussen tig keer in de kast staan. Zo mogen kleppers als The Sisters Of Mercy, P.I.L., Bauhaus, The Fields Of The Nephilim, The Normal, Bollock Brothers, Suicide, O.M.D. of A Flock Of Seagulls – doorgaans met hun meest voor de hand liggende nummers – niet ontbreken. De grenzen van het genre worden ruim geïnterpreteerd zodat ook Dead Can Dance, Cocteau Twins, Cranes, Patti Smith Group of Nick Cave & The Bad Seeds het stickertje new wave krijgen opgekleefd. Echt als een tang op een varken slaat ‘Bone Machine’ van Pixies, maar een purist die daarover struikelt. De derde en laatste cd wordt uitsluitend ingenomen door Belgische namen. Terecht want bands als Front 242, The Neon Judgement, Poésie Noire, a;Grumh…, A Split Second, Luc Van Acker, Red Zebra en Tc Matic hebben niets minder dan geschiedenis geschreven en dat ver over de landsgrenzen heen. De globale selectie had wat spannender gemogen (en dat geldt zeker ook voor de line-up van het festival), maar het blijven stuk voor stuk niet kapot te krijgen krakers. Wie er destijds niet bij was en nu pas in de jaren 1980 duikt, vindt hier de perfecte springplank naar meer. Véél meer.