Het kwintet Hermetic Delight komt uit Straatsburg en kiest er voorlopig voor om zo nu en dan een ep uit te brengen, om zo langzaamaan een eigen muzikaal gezicht te ontwikkelen. Gedurende het vijfjarige bestaan speelde het vijftal meer dan honderd concerten en kwamen drie ep’s uit. Daarop stonden voornamelijk nummers die refereerden aan het werk van Sonic Youth en Pixies. Het heeft dan ook zijn tijd geduurd alvorens Hermetic Delight een meer eigen geluid wist te ontwikkelen. Dat lijkt met het nieuwe ‘Vow’ beter gelukt. Van eerder genoemde bands is nog nauwelijks sprake. Integendeel. Op ‘Murderbeat’ na, waar nog enige postpunk is te ontwaren, kiest het vijftal voor eerder dromerige pop met invloeden uit triphop. Uiteraard wil de band mee zijn met de tijdsgeest, en mag wat shoegaze niet ontbreken. Het mengelmoesje werkt uiteindelijk behoorlijk goed. De zeven nummers gaan geen brokken maken, maar zorgen samen wel voor een klein half uur aangename oorstrelingen waar we ons niet echt voor hoeven in te spannen. Tatum Rush, tevens bassist van het uit Zürich afkomstige Great Black Waters, heeft iets met pop en soul. De man, geboren in San Diego maar opgegroeid in Frankrijk en Zwitserland, wilde zijn fascinatie voor de sensualiteit van soul en R&B botvieren. Die drang ontstond na zijn bezoek aan de obscure Maharishi Mahesh Yogi-tempel, waar ook The Beatles en David Lynch hun brein lieten bolwassen. Tatum Rush gebruikt op het podium wat schaars geklede dames en een drummer om zijn shows op te vrolijken. Op plaat doet hij zowat alles in zijn eentje. De twaalf liedjes zijn duidelijk met liefde gemaakt maar kabbelen ons net een beetje te veel richting louche loungebars alwaar de aandacht al snel afdwaalt van de muziek richting andere geneugten. Tatum Rush wil tevens een beetje te veel knipogen en concurreren met Prince, en dat gaat hem niet goed af.