Deze band uit Manchester nam haar nieuwe album, we zijn de tel een beetje kwijt, op in haar thuisstudio. Het vorige volwaardige album verscheen drie jaar geleden. In tussentijd verschenen een paar ep’s en liveplaten. Allemaal te vinden op Bandcamp trouwens. Op al die muzikale uitstappen blijven ze trouw aan hun eigen geluid. Niet beter te omschrijven als op muziek gezette somberte. Belangrijke troef van de band is de diepe donkere stem van frontman Kevin Craig. Een stem die qua donkerte een beetje wegheeft van die van Stuart A. Staples, David McComb of Scott Walker. Die laatste dan wel in de light-versie. Instrumentale openingstrack ‘Feint’ zet ons even op het verkeerde band door haar nieuw gecomponeerd klassieke aanpak. Vanaf ‘Fracture/Fragment’ is het toch de stem van Craig die de hoofdrol begint op te eisen. De band experimenteert op nummers als ‘Guitar Neck’ en ‘Before The Ritual’ met bredere arrangementen, strijkers en elektronische synthklanken. Even keren ze op die stappen terug in het behoorlijk kale gearrangeerde ‘Horse Without A Rider’. Craig krijgt daarop de hulp van zangeres Gina Murphy. Het resultaat is een ietwat brave versie van de oudere Nick Cave en zijn Bad Seeds. De krassende gitaren in ‘The Deal’ zijn dan misschien wel een mooi eerbetoon aan Blixa Bargeld. Echt betoveren doen ze niet. Na het opnieuw heel sombere, maar te vergeten ‘The Pressure’ komen we bij het uitgerekte slotnummer ‘The Promise’. Dat trouwens hier en daar herinneringen oproept aan Leonard Cohen Dertien minuten lang dompelt de band ons onder in een donkere draaikolk. Ongenadig trekken ze ons naar de diepte. Sterk nummer, maar toch moeten we concluderen dat de band na pakweg vijftien jaar en met een behoorlijke discografie telkens opnieuw een beetje ter plaatse blijft trappelen. Ze hebben hun niche gevonden en blijven daarin een beetje ronddreutelen.