Rock n roll: zij die het zijn versus zij die het spelen. Motörhead behoort zonder meer tot de eerste categorie en dat al bijna een kwarteeuw. De tijd lijkt duidelijk geen vat te hebben op de bij leven al legendarische frontman Lemmy Kilminster. Na een reeks futloze concerten en ronduit ondermaatse albums eind jaren tachtig, begin jaren negentig staat het trio tegenwoordig scherper dan ooit. De sterke albumtandem We Are Motörhead (00) en Hammered (02) wordt nu aangevuld met het prima Inferno. Verwacht geen toeters, bellen en franjes. Verwacht wel strak gespeelde rock n roll met een authenticiteit die enkel een band als Motörhead kan voorleggen. Troubled Ground van Zebulon (voorheen Desultory) opent redelijk veelbelovend met vette powerrock balancerend tussen Entombed ten tijde van To Ride, Shoot Straight And Speak The Truth en The Stooges, maar het gebrek aan variatie haalt het album al na zes nummers pijnlijk onderuit. Een (sterke) ep had ruimschoots volstaan.
Adam West mixt scheurende sixties garagerock met dertig jaar rockgeschiedenis, met AC/DC, The Stooges, The MC5 en Black Sabbath als belangrijkste ijkpunten. Hi-Balls Are Rolling groepeert 20 rauwe lappen rock n roll die de band opnam in de periode 1999-2001, al had daar evengoed pakweg 1969-77 kunnen staan. Eigen materiaal wordt afgewissled met covers van onder meer AC/DC, The Ramones, The Damned en Thin Lizzy. Meest vreemde eend in de bijt is de glam/shock/horrorrock (inclusief beschilderde tronies) van branieschoppers Wednesday 13s Frankenstein Drag Queens From Planet 13. Via Muderdolls is deze band gelieerd met Slipknot in de persoon van gitarist Joey Jordison, maar dat doet niet echt ter zake. Met te stellen dat deze cd zich ergens in de regionen van The Misfits, Mötley Crüe en The Plasmatics bevindt, volstaat alle verdere commentaar.