Pumice, pseudoniem voor Stefan Neville en/of Jon Arcus, klinkt op zijn nieuwe release een beetje als Alastair Galbraith en tegelijk als Sun City Girls, maar bij die laatste als in hun rustiger instrumentale stukken. In tegenstelling tot veel singer-songwriters of Palace-adepten die slechts één wijsje kennen, eet Pumice van een aantal walletjes tegelijk. Sfeervolle en weemoedige liedjes met krakkemikkige zang wisselen af met vreemde instrumentale, noisy stukken met ontstemde gitaar en rommelmarktorgeltje. Het meest doet dit schijfje denken aan het gros van het legendarische en eveneens Nieuw-Zeelandse Flying Nun-label. Dat wil niet zeggen dat Raft niet actueel zou klinken: folk en gospel in al zijn vormen zijn weer hot, denk maar aan bands als Fursaxa of The Iditarod. Pumice is echter minder psychedelisch en meer gericht op sferische liedjes. Ook uit Nieuw-Zeeland afkomstig is Peter Wright, die Distant Bombs oorspronkelijk als CD-R uitbracht op zijn eigen Apoplexy-label en nu door Last Visible Dog (uit Providence, Rhode Island) een reguliere release krijgt. Het geluid dat we door Wright krijgen voorgeschoteld, kan worden beschouwd als bouwsteen voor de muzikale evolutie van Double Leopards, Birchville Cat Motel en Black Forest/Black Sea, om er maar een paar te noemen. De invloed van deze opnames uit 2001 strekt verder dan zelfs uw dienaar ooit had vermoed. Gemanipuleerde gitaren en violen die hypnotiserende drones voortbrengen vormen het skelet voor allerlei bijkomende geluiden, gaande van een gasfles tot het ruisen van de oceaan. Minimalisten als Tony Conrad fleuren ongetwijfeld op bij het horen van de warme repetitieve tonen die Wright uit zijn instrumentarium haalt. Een soundtrack voor garagepoorten, zo noemt Wright deze release. Wij genieten nog een keer van het slotlied van deze cd, een liedje van één minuut voor stem en gitaar dat volledig anders klinkt dan al het voorgaande. All roads lead to Drone.