Zelden zo naar een debuutalbum uitgezien als dit van deze punk/funk/disco-rockers uit New York. Niet alleen had LCD Soundsystem drie briljante singles uitgebracht, waarvan de eerste Losing My Edge zelfs een ware klassieker genoemd mag worden, maar ook als producer en labelbaas (DFA) had LCD-voorman James Murphy veel indruk gemaakt. Iedereen kan in ieder geval de singles met de elpee vergelijken, want op een extra meegeleverde schijf staan ook de singles. Maar ook het album zelf levert genoeg vergelijkingsmateriaal op, want, puf, puf, puf, wat staan er ontzettend veel verschillende stijlen op! Als we zijn aangekomen bij liedje nummer zes, hebben we er naast onder andere punk en funkpunk zelfs een Beatles-achtig nummer (Never As Tired As When Im Waking Up). Deze titel is grappig, maar het lachen vergaat je als deze Beatles-pastiche hoort (en ik had al een grondige hekel aan de Fab Four). Murphys nummers zijn het best als ze zijn snerende, ironische, Mark E Smith-achtige voordracht combineren met aanstekelijke discopunkachtige ritmes (On Repeat). Die staan er genoeg op het album, maar al met al bekruipt me toch een gevoel van teleurstelling. Het album is goed, maar de singles waren beter. Maar die waren dan ook alleen maar op vinyl uitgebracht, en die knallen dus veel meer, iets wat LCD Soundsystem erg nodig blijkt te hebben. Nu klinkt de cd vrij vlakjes.