Kan je een artiest bepalen aan de hand van momenten die je met hem beleeft gedurende een periode ? We doen een poging met als voorbeeld Dave Eugene Edwards van Woven Hand. In de schitterende documentaire Searching For The Wrong-Eyed Jesus zagen we muzikant Jim White op zoek gaan naar de roots van de muziek afkomstig uit de moerassen van het zuiden van de Verenigde Staten. Een gebied dat wordt beheerst door religieuze fanatici en Hillbillies. In zijn zoektocht kwam hij Dave Eugene Edwards tegen die ons naar de keel greep door een nummer akoestisch op banjo te spelen midden in een duister bos. Moment nummer twee. Optreden van Woven Hand in het Openluchttheater van Deurne op een mooie zomeravond. Na een geslaagd optreden, komt Edwards nog één keer terug. Hij speelt solo een verscheurende versie van Black Soul Choir van zijn vorige band 16 Horsepower. Hij laat de aanwezigen verstild achter. En nu is er ook de nieuwe plaat Mosaic van Woven Hand. Centraal element op deze plaat blijft de donkere, dreigende stem van Dave Eugene Edwards. Ze klinkt dieper dan ooit te voren. De religieuze thematiek blijft overeind. Maar we begrijpen dat nu beter vanuit zijn achtergrond. En toch, er is op deze plaat ook een langzame verschuiving van de sound waar te nemen. Er wordt hier en daar afgeweken van het vertrouwde geluid. Niet alles op deze plaat is misschien even sterk. Toch zijn er nog voldoende hoogtepunten te vinden. Songs als Winter Shaker, Whistling Girl en Dirty Blue met zijn krassende viool duwen deze plaat toch weer naar een niveau dat de middelmaat ver overstijgt. Of je een artiest kan bepalen aan de hand van momenten ? Misschien niet, maar Dave Eugene Edwards blijft alleszins een bijzonder en zoekend artiest. En dat, dat weten we wel zeker.