Een stevige kuitenbijter heet zoiets. Componist en visueel artiest Rafael Toral snijdt met Space een nieuw hoofdstuk aan. In de voorbije twintig jaar bouwde Toral een degelijke reputatie op, Chicago Reader noemde de man ooit de meest getalenteerde en vernieuwende gitarist van het decennium. Sonic Youth, John Zorn, Fennesz en inspirator Phil Niblock werkten samen met de Portugese gitarist, dronecomponist. Wie vorig jaar in de Brusselse Recyclart MIMEO, het los-vaste elektronische orkest waar naast Toral ondermeer ook Keith Rowe, Christian Fennesz, Peter Rehberg en Kaffee Matthews een deel van zijn, aan het werk zag, weet dat Toral niet bang is om zichzelf en zijn muzikale output in vraag te stellen. Om die reden laat hij zijn verleden nu voor een stuk achter zich. Op zoek naar vernieuwing gaat Toral met Space, een serie die in vervolg zal krijgen met de platen Space Elements en Space Solo, op zoek naar de symbiose tussen jazzmuziek en elektronica. Jazz staat als muziekvorm erg ver van de leefwereld van Toral en net om die reden, de typische structuren, het gebruik van instrumenten, pikte hij in op het ongekende terrein van de jazz. Space is echter geen plaat voor jazzliefhebbers geworden. Vaak is het moeilijk om de plaat los te zien van zijn vroegere werk, het lijkt vooral nog een stuk kaler, meer gebroken en ongrijpbaarder dan het al was. Een stevige kuitenbijter die we slechts mondjesmaat kunnen vatten. Misschien komt een recensie te vroeg, deze zomer hebben we een afspraak met Toral. Op vandaag hangt er rond Space vooral een dikke laag mist, mysterieus en geladen.