Yakuza, het klinkt Japans en het stenen beeld op de hoes heeft ook wel iets Oosters, maar vergeet het maar, deze heren komen gewoon uit postrockhoofdstad Chicago, zonder postrock te spelen uiteraard. Opgefokte vocalen, snoeiharde riffs, metalcore in al zijn facetten, dat is Yakuza, maar dan wel ingebed in een jazzy sfeer. Hier en daar duikt een pianostukje op, een sferische soundscape, een saxofoon hier, een cello daar, de experimenteerdrift van de heren kent geen grenzen. Galmende zang en dissonante spacegitaren vormen daarbij een fel contrast met de noisy metalstukken. Er wordt natuurlijk op geijkte momneten zwaar gebeukt, vraag maar aan Troy Sanders van Mastodon die een potje meerbult op afsluiter Back To The Mountain. Kalme en steviger stukken volgen elkaar steeds weer op of lopen gewoon in elkaar over, in een structuur die zeker aan jazz doet denken. Net deze eigenzinnige benadering maakt Yakuzas tweede langspeler tot een uitermate intrigerend hoorspel. Jazzpianist Jim Baker en improvisator Fred Lonberg Holm twijfelden dan ook geen moment om een bijdrage te leveren aan Samsara. Coventry zendt ook zijn metalen zonen uit, en dat zullen we geweten hebben. Sika Redem is namelijk evenmin voor één muzikaal gat te vangen. Ze weven hun klanktapijten iets verder van de Apocalyps dan grote voorbeeld Neurosis, maar qua inventiviteit doen ze zeker niet onder. Doe daar nog het epische karakter van Mogwai maar bij, de sfeer van Cult Of Luna en het meest eigenzinnige dat metalcore ooit heeft voortgebracht. Niet dat bovenstaande omschrijving de eigenwijze sound van Sika Redem zo goed omschrijft. Daarvoor is de variatie binnen de tracks zelf veel te groot en wisselt ook de zang voortdurend van screams naar aan Sigur Ros verwante esoterie. Schizofrene metal met verrassende melodieën, luid, hard, recht voor de raap maar met bakken vol angels achter de hand. Zet opener The October Bird Of Death maar eens op, tien minuten hemelse chaos die Dillinger Escape Plan met Isis verzoent. En dan zijn de heren nog maar begonnen. Opgenomen met Dave Anderson, voorheen bij Hawkwind en gemixt door Magnus Lindberg van Cult Of Luna is Entheogen een heel verrassend, boeiend en adembenemend album. Twinzero probeert net zo eigenzinnig met het erfgoed van Neurosis om te springen, maar slaagt daar niet helemaal in. Muzikaal zit alles snor, laat daar geen twijfel over bestaan, maar die stemmen. Ahrrggggggggg. De grunt is nog redelijk, maar soms probeert iemand proper te zingen en dan klinkt die zo verwijfd als maar kan en haalt tegelijk de sfeer die pas werd opgebouwd, compleet onderuit. Het aanvankelijk als soloproject van Rueben Goffo ontstane Twinzero, die debuteerde met de plaat Monolith die één nummer bevatte van iets meer dan een half uur, was toen nog een toonbeeld van wat progressieve metal kan zijn. Deze keer krijgen we er door de naar onze smaak fel teleurstellende zang al snel genoeg van. Een tweede cd met vier remixes van fragmenten van s mans debuut vormen een aangenaam klanktapijt voor op de achtergrond. Alle vier voegen ze weinig toe tot het origineel. Ze maken er gewoon rustige sfeermuziek van. De remix van Goffo zelf is nog de interessantste, door de iets heavier en noisy draai die hij aan zijn drone geeft.