Hoor hier de depressie van uitgebluste steden. Het heffen van glazen vol cyanide en het proosten op de verdoemenis. Hoor hier hoe al het bedorven leven zijn bloedgeile passie uitkotst over de realiteit. Nu denk je misschien: Nou, nou, wat een bombast, maar luister eens naar Panic op een donkere nazomeravond en sluit je ogen langzaam om over te gaan in een halfslaap toestand. Realiseer je dat Lasse Marhaug en John Hegre in staat zijn om de donkerste soundscapes te creëeren en dat al sinds de jaren 1990 regelmatig doen. Het Noorse duo laat zich op Panic in met de duistere zijde van de electrische gitaar. Niet om er wat leuke melodietjes uit te wringen, maar als instrument om het verval van moderne steden te illustreren. Dat lukt op een zeer indrukwekkende manier. Als een elektrische donderwolk raast Panic vijfendertig minuten door de luidsprekers. Beginnend als een onstabiele ambientdrone en steeds intenser naar stof happend, almaar dreigender. Liefhebbers van Oren Ambarchi en Lustmord, maar ook de fanatieke Rune Grammofon volgelingen vinden hier waarschijnlijk hun soundtrack voor de rest van het jaar. Een postmodern meesterwerk.