In 1984 richtten Aaron Freeman en Mickey Melchiondo, beter bekend als Gene en Dean Ween in New Hope, Philadelphia het geschifte gezelschap Ween op. De eerste jaren deden ze het als duo, later breidden ze de band uit tot een regelrechte rockmachine. Ze werden er de narren van de indie-rockscène door maar konden ons nog maar zelden echt bekoren. Ook op het podium zagen we Ween liever met zijn twee uit hun dak gaan dan in groepsverband. In 1994 besloot Dean (Mickey Moist) om samen met zijn kameraad, tekstschrijver en brulboei Guy Heller (Dickie Moist) het nevenproject Moistboyz op te starten. Waar Ween het vooral moet hebben van puberale humor en maffe deuntjes, is het bij Moistboyz vooral politieke incorrectheid die de boventoon voert. Bekijk de dvd ‘Jihad Live’ maar eens. Een set van 18 nummers die de volledige carrière van de band overspant, vanaf de geniale debuut 10inch tot aan het vorige album ‘Moistboyz III’, opgenomen in de Bowery Ballroom te New York op 10 september 2005. De antipolitieke correctheid (sommigen noemen de band racistisch, homofoob en chauvinistisch) domineert de teksten en ook de houding van de groepsleden roept de nodige controverse op. Subversieve humor en punkmetal met gebrulde zang vormen samen een bizar geheel. De nieuwe plaat vormt daarop geen uitzondering. Veel kritiek op het Bush-beleid natuurlijk, veel scheldwoorden en fucks. Het muzikale plaatje dat rond de teksten wordt opgebouwd is dan wel veelzijdig, interessant klinkt het nauwelijks. Stoner, net niet hardcore, electro in de stijl van The Buggles, veel mediocre rock en rapmetal en hier en daar een geniale ingeving zijn niet voldoende om een goede plaat te maken. Misschien kan Moistboyz in Amerika wat mensen een geweten schoppen, wij zijn in Europa wel wat meer gewend. Twee van de twaalf nummers vinden we echt te pruimen, zijnde ‘Captain America’ en ‘White Trash’. De rest verzandt in (gewilde?) middelmatigheid. Neen, met deze plaat zijn we niet blij, politiek correct of niet.