Het Amerikaanse Apse, gehuisvest op het Spaanse kwaliteitslabel Acuarela, houdt niet van stilstaan. Lees het interview in deze Gonzo erop na: elke nieuwe plaat moet anders klinken dan de vorige. Waar hun titelloze ep een met ruis overladen klanklandschap was, is Spirit van een heel ander kaliber. Na een korte intro volgen drie klassesongs die alleen in hun donkere sfeer op elkaar gelijken. From The North begint ingetogen en onheilspellend met diepe drums en bas, fluisterzang en ijle klanken tot de sfeer beklemmend wordt en het ritme nijpender, de gitaren in crescendo gaan en een vreemd koortje een allesbehalve vrolijke lalala-melodie aanhoudt. Legions wordt in gang getrokken door een piano die meer klinkt als een draaiorgel, ijle zang zet de toon maar dan valt de bas in en slaat het nummer volledig om: manifeste en ritmische vocalen nemen over tot de song terechtkomt in een plaatselijke noise-bui met emo-zang die doet denken aan de intensiteit van oude Three Mile Pilot-platen. Shade Of The Moor tenslotte is het meest toegankelijke nummer, met een rollende baslijn en opnieuw die bezwerende zang die naar het einde toe aan emotionaliteit wint. Er zijn best wel een aantal constanten: er wordt geëxperimenteerd met vocalen, de drummer laat de snare-drum grotendeels ongemoeid en concentreert zich op de toms, bassen zijn laag en droog en contrasteren met de hoge en ijle gitaren, maar toch levert deze combinatie een erg gevarieerde plaat op die nauwelijks te benoemen is. De toekomst zal moeten uitwijzen of Apse even invloedrijk wordt als pakweg Tortoise of Mogwai, maar vast staat dat Spirit hun Grote Stap Voorwaarts is en een prachtplaat voor wie openstaat voor muzikaal avontuur. Voor de Gonzo-lezer dus.