Het zegt veel, zoniet alles, over ons dat twee futuristische dansplaten ons vooral een opstoot van heimwee opleverden. Aril Brikha, een Iraniër die in Zweden opgroeide, levert met Ex Machina een gloedvolle plaat af die niets meer is dan een eerbetoon is aan de peetvaders van de Detroit-techno. Nummers als More Human en Room 337 refereren gepast naar de hoogdagen van de Motor City music en tonen nog maar eens aan hoeveel jazz en funk goed volk als Juan Atkins en Derrick May in hun platen wisten te smokkelen. Dat de originele Detroitclan geen boodschap had aan oogkleppen en vrolijk op de grens tussen house en disco laveerde beseft ook Aril Brikha. Enig opzoekwerk, releases op Transmat (de felbegeerde maxi Aqua), Poker Flat en Kompakt leerden ons dat Brikha aan een razendsnelle opmars begonnen is. Terecht want het vakmanschap van deze Brikha staat buiten discussie. Ook de Nederlander Frank De Groodt gooit hier ten kantore hoge ogen met zijn debuut voor Scsi. Het label bouwde een stevige reputatie op met zijn crossover van elektro en breakbeats en mag De Groodt als een aanwinst beschouwen. Dat de klankwereld waarin De Groodt grossiert een ietwat gedateerd kantje heeft klopt. Toch weet hij zijn nummers goed te onderbouwen en levert hij een volwassen en spannende dansplaat af. Twee keer raak en twee producers die, ondanks hun geluid, ironisch genoeg een grote toekomst voor zich hebben.