Georgie James staat voor sterke retropop en -rock. Alles gedrenkt in traditie, grote namen zoals The Who, The Jam, The Beatles en vooral The Beach Boys passeren de revue. Places is dus verre van vernieuwend maar weet je humeur wel positief te beïnvloeden. Verantwoordelijk voor deze positieve drug zijn John Davis en Laura Burhenn. De eerste was drummer bij het electropunk gezelschap Q And Not U (een Dischord band) en de tweede is een singer songwriter met een aantal soloalbums op haar palmares. Hun gedeelde vocalen zijn één van de belangrijkste factors voor het zonnige karakter van deze plaat. Ze doen het zo overtuigend dat links met de Beatles en The Beach Boys onvermijdelijk zijn. Als je hier tegen kunt, dan is Places een debuut waar je de koude wintermaanden mee door kan. Bij Richard Swift kunnen we ook de term retro bovenhalen. Oude folk en de piano pop van Paul McCartney zijn de belangrijkste ingrediënten. Bij Georgie James ging het nog flink rocken, Swift zit langs de foute kant van de grens. Overdreven pathos, te mooi, te lief, van alles net te veel waardoor het klef is. Gelukkig maakt Two Gallants ons terug wakker met hun opgefokte straatblues met een knipoog naar Bob Dylan en Johnny Cash. Al hebben we over de nieuwe van Adam Stephens en Tyson Vogel ook twijfels. Het nieuwe album gaat niet zo heftig door de bocht als de voorganger What The Toll Tells. Stond Two Gallants toen voor evenveel punk en garage trash als singer songwriter, blues en country. Dan is het op dit album wat nadrukkelijker van dat laatste. Het rammelt en jankt allemaal nog aandoenlijk en klinkt nog even eerlijk en recht uit het hart. Maar we missen de scherpe randjes, de uitbarstingen, we missen de punk. Al dwingt het respect af om na zo een bejubeld album als What The Toll Tells gas terug te nemen en de song de song te laten.