Deze plaat van The Huguenots is natuurlijk geen nieuwe plaat, maar een welkome heruitgave van een band die heel invloedrijk blijkt te zijn geweest op het hele screamo- metalcoregebeuren. De heren bewezen in hun latere bands, het machtige Converge, Piebald en The Explosion, dat ze heel wat in hun mars hadden. Hier is die sound al prematuur aanwezig in de zestien korte, gebalde tracks. In de korte levensduur van deze band hebben ze nooit veel in de hardcore- en punkscene betekend, maar daarom is deze plaat nog geen miskleun. Integendeel. Felle statements zijn het, waarvan het gros niet eens de tweeminutengrens haalt. De songs staan als een huis, de gitaren botsen reeds alle kanten op en ook de aan screamo verwante zang past prima in het plaatje. Experimenteren deden de heren ook toen al. Luister maar eens naar ‘’A Kind Of Blue Covered The Entire City’, dat dezelfde mechanismen gebruikt als Cabaret Voltaire in zijn beginperiode. De track is uiteraard atypisch voor deze band, al stoort hij zeker niet tussen de rest van de songs. In ‘Trance Like’ bijvoorbeeld duikt een jazzy trompet op, naast ritmisch gesproken woord met een knipoog naar Nation Of Ulysses. Dit is bijna een blauwdruk van een genre en ook nog eens een stuk minder rechtlijnig dan wat komen zou. Meer dan deze zestien nummers zijn er trouwens niet. De titel van de plaat zegt het al: alle tracks die de band ooit opnam, zijn op deze plaat verzameld.