Yep, een artiest die probeert de grenzen van de elektropop te verkennen. Dat is Joe Williams, de man achter White Williams. Van opleiding is hij een grafisch ontwerper. Maar zijn eerste liefde was toch muziek. Op zijn vijftiende drumde hij in een plaatselijke noiseband die nog in het voorprogramma speelde van Black Dice en The Rapture. Daarna raakte hij geïnteresseerd in elektronische muziek en bracht hij muziek uit als So Red. Omdat er de laatste jaren meer vocalen in zijn muziek opdoken, ging hij op zoek naar een nieuwe naam en dat werd dan White Williams. En het moet gezegd. Dit pak past Joe Williams goed. Van een song als het lekker gestoorde ‘New Violence’ worden wij blij. Een popsong vol elektronisch opgebouwde laagjes muziek. Muziek met de nodige weerhaakjes. Alleen komen de casio- en gameboygeluidjes ons soms de strot uit. De rand van de irritatie opzoeken is soms leuk, alleen opletten is de boodschap. Met het drie minuten gedurende gebliep van een precies overstuurde gameboy in ‘Lice In The Rainbow’ wordt de irritatiedrempel echt wel overschreden. Daarna sleept de plaat zich moeizaam naar het einde. Veel ideeën heeft deze jongen wel. Alleen ze nu nog allemaal strakker uitwerken. Veel strakker. Als er evenveel tijd zou zijn besteed aan de muziek als aan de hoes van de plaat, zou het zeker in orde gekomen zijn.