Met Pedal presenteert het Berlijnse label Staubgold nooit verlegen voor een verrassing een cd met uitsluitend pianomuziek. Volledig geïmproviseerd, welteverstaan. Achter het mysterieus ogende project schuilt een samenwerking tussen Chris Abrahams (pianist bij The Necks) en de onbekende, eveneens uit Australische afkomstige pianist Simon James Phillips. Zij presenteren de luisteraar zeven stukken voor twee pianos. Gedetailleerde inlichtingen ontbreken, zodat je als luisteraar op je honger blijft zitten omtrent het concept. Het eerste nummer Security bekoort onmiddellijk, maar al snel blijkt dat er tijdens de improvisatiesessie eigenlijk relatief weinig boeiends gebeurt. Heel wat tracks bestaan grotendeels uit minutenlang aangehouden tremolos (in het hoge of lage register) die in een soort van dynamische eb- en vloedbeweging komen en gaan. De andere pianist (informatie over wie waar in het stereobeeld zit, valt niet terug te vinden op het hoesje) speelt bij wijze van contrapunt vaak niet meer dan een simpele, donkere melodie die keer op keer herhaald wordt in de hoop een hypnotiserend effect te bereiken. Dit compositorisch patroon herhaalt zich in vrijwel alle nummers, zodat spanningsopbouw een stil gekoesterde hoop blijft. Te zelden hoor je een echte dialoog, zoals die wel aanwezig is in bijvoorbeeld. Sump, tussen de beide pianisten tot stand komen. Pedal is dan ook slechts geschikt voor een korte luistertijd en begint daarna helaas rap te vervelen.