Na Michael Gira met zijn Young God-label (Larkin Grimm, Akron/Family en Devendra Banhart) is Thurston Moore met Ecstatic Peace het volgende kind van de luide jaren 1980 dat zich wijdt aan het verspreiden van moderne psychedelische folk. Zo ontfermde Ecstatic Peace zich al over Wooden Wand, Sunburned en Six Organs Of Admittance. Niet toevallig drie bands waarbij ook Keith Wood van Hush Arbors de nodige vlieguren verzamelde. Tussen de bedrijven bracht Wood al cdr-materiaal uit als Hush Arbors, de groep waarvan dus nu het officiële debuut op de massa’s wordt losgelaten door Ecstatic Peace. Dat debuut opent – bij wijze van auditief lavement – met ‘Water’, een rudimentaire, op vuige fuzz gebouwde instrumental. De zeven nummers die volgen zijn fragiele, hier en daar licht-psychedelische folkpopsongs. Songs die niet zelden behoorlijk instant binnendringen. Dat komt grotendeels door Woods kwetsbare – ergens tussen Neil Young en Robert Wyatt in bibberende – stem. Die stem drapeert hij nu eens over een ingetogen schommelstoelrocker (‘Follow Closely’, ), dan weer over een een zorgvuldige fingerpicking-gitaar (‘Rue Hollow’) of een repetitieve raga (‘Bless You’). Telkens met een schijnbaar haperende, maar ontzettend accurate frasering. Slechts twee keer (‘Gone’ en de spacy slepende afsluiter ‘Water II’) gaat het volume de hoogte in. Een mooie, goed uitgebalanceerde plaat, dus, die we ook binnen een paar maanden nog regelmatig uit de luidsprekers zullen laten knallen.