Ben Klock is bescheiden. Maar Ben Klock is vooral resident van de, op dit moment, belangrijkste techno-theek Berghain. Ik wil het op deze plek niet hebben over de legendarische, betonnen bak op de grens tussen de stadsdelen Friedrichshain en Kreuzberg. Niet over de ontblote, gespierde bovenlichamen van homoseksuele techno-aanbidders . Niet over de installatie die techno zo laat klinken, zoals het bedoeld is. En niet over het feit dat spiegels niet in een club horen te hangen. Al die dingen hebben namelijk niets of weinig te maken met Klocks eerste album ‘One’, uitgebracht op Berghains inprint Ostgut Ton. ‘One’ klinkt ook niet als een gemiddelde deejayset van Klock. Het is gereserveerder, gedempter. Hij neemt de tijd om de verschillende tracks op te starten en de baslijn van alle elementen te voorzien. De dertien nummers klimmen een voor een uit een poel van dubtechno om daarna een geheel eigen weg in te slaan. Soms neigen ze naar een consessieloos beukeinde, maar soms blijven ze elegant zweven tussen deephouse en minimal techno. De reeds alom geaccepteerde houserevival is ook door Ben Klock opgemerkt. Zijn tracks ‘Goodly Sin’ en ‘OK’ zijn daar het beste bewijs van: twee nummers ook die allebei gebruik maken van de stem van Elif Biçer, die uitblonk op het house-album van het jaar 2008, ‘Serenitiy’, van Murat Tepeli en Prosumer. ‘One’ houdt het midden tussen techno die in je gezicht slaat en house die je verwaarloost. Een album dat lijkt op een geliefde die je de mooiste brieven stuurt, maar daarmee niet bewijst hoe goed ze kan zoenen.