Vorig jaar is Alan Vega zeventig geworden, maar de fans van Suicide kunnen op twee oren slapen want het Italiaanse Judah klinkt meer als Suicide dan Vega en
compagnon Martin Rev zelf. Krék dezelfde formule dus van rudimentaire, repetitieve, minimalistische, monotone elektronica met daarover een declamerende stem met een hoog Jim Morisson-gehalte. Minus echter memorabele songs als Ghost Rider, Rocket U.S.A, Cheree of Frankie Teardrop. Judah is niet zozeer geïnspireerd of beïnvloed door het legendarische New Yorkse duo, het is er gewoon een honderd procent identieke versie van. En niet eens zon slechte kopie. De opvolging is dus enigszins verzekerd, maar kan iemand ons in godsnaam uitleggen wat hiervan de relevantie is? En wie hierop zit te wachten in deze barre tijden?