People

Verwarrend plaatje! “L’il Rich got his face shot off / For three, four days, the cops didn’t clean it up / All the people getting on the bus, had to walk over his hair and his teeth in a pool of blood” – hoe zacht Matt Mehlan het ook zingt, over een zacht kabbelende akoestische gitaar, je weet van de eerste zin dat “People” geen easy listening wordt. Even geëngageerde songs zullen volgen: ‘Walmart And The Ghost Of Jimmy Damour’ (over een bediende van de mega-keten die door een solden-geile horde onder de voet werd gelopen) en ‘Barack Obama Blues’ (verwacht u zich vooral niet aan een stompende Mississippi-track). Soms zoekt Mehlan het dichter bij huis: op ‘Grandma’ wordt – nadat Mehlan zijn hele gevoelsleven en plein public heeft omgespit, zowat de hele familie genamecheckt om te besluiten met ‘I worry a little less about me’.
Muzikaal evolueert ‘L’il Rich’ van rustige David Grubbs-achtige parlando’s-over-akoestische gitaar over Menomena en Battles tot zuivere Wizard of Oz-overkill. In één song. Ook de zeven songs die volgen laat ‘People’ zich niet voor één gat vangen: we kunnen niet anders dan dit progpop noemen: staccato piano’s, kinderkoren, blokfluiten, drummachines, saxofoons, kettingen – liefst allemaal gelijkertijd – en daarover Mehlans die met zijn hoge stem en bijzondere frasering òòk alle hoeken van de kamer afraast.
De eerlijkheid gebiedt ons hier mee te geven dat we bij sommige songs bij de ene luisterbeurt van vreugde stonden te dansen, en bij de volgende luisterbeurt van ergernis over de grond rolden, ondertussen verwoed met tandenstokers uithalend naar onze trommelvliezen. Ok, dat laatste is zwaar overdreven, en we hebben vaker genoten dan gegruweld, maar wij wéten het voor een keertje dus ook even niet. Mag het? Eentje om bij de platenboer voor te beluisteren dus. En als u wél ergens zeker van bent, horen we het graag.