Nihilistischer dan The Ramones, daar zijn we wel voor te vinden, en dus vinden we dit vijfde album van The Spits uitermate goed te pruimen. Net als de voorgaande trouwens, die net zo goed als dit album geen titel dragen. Waarom zouden ze ook, hun muziek kent ook weinig diepgang of variatie. Hoeft ook niet. Lekker doorrammen, korte nummers, een zanger die behoorlijk bezopen klinkt na een overdosis Devo, of als Joey Ramone die vanuit zijn graf een deuntje meebrult. Dit is punkrock zoals we het in 2011 willen horen, overstuurd, herleid tot de essentie, met een Fuck All YAll-attitude zoals we die ook kennen van Antiseen. Twaalf nummers, negentien minuten, meer hoeft dat echt niet te zijn. En deze plaat duurt zelfs langer dan de vorige. Op afsluiter Last Man On Earth gooit de band er nog een overstuurde synthesizer tegenaan, om de boel helemaal te versjteren. En dan ZZ Top, Van Halen en Ted Nugent bedanken in het boekje. Hilarisch. Im Scum, Fed Up, My Mess en Fallout Beach, het zijn maar een paar voorbeelden van de fantastische Ramones-ripoffs die The Spits ons met al hun liefde in de maag splitsen.