Acid Baby Jesus komt uit Athene, maar lijkt niet erg aangedaan door de abominabele toestand waarin het land verkeert. Het kwartet kiest eerder om psychedelisch aandoende liedjes te maken die diep zitten geworteld in de jaren 1960. Al doet de band dat wel op een Brits aandoende, uitermate arrogante manier, en dat maakt hen net een stuk leuker dan veel genregenoten. De liedjes stralen iets dreigends uit, iets duivels, en worden behoorlijk punky getoonzet, met een portie glamrock als toetje. Geen zever, rock-n-roll spelen, dat is de boodschap. En moet de band daarvoor een pilletje slikken of de boel afbreken, dan doen ze dat gewoon. Het viertal maakt dan ook niet zomaar een doorslag van garagepunk maar breekt die af en bouwt het allemaal een beetje ruwer en slordiger weer op. Veel feedback en distortion sieren de plaat, samen met een doorrookte stem die houdt van wat gezanik. Why Arent You Laughing Now?, Homo Sapiens of Tyrannosaurus Rex, ze blijven plakken. Het Frans-Italiaanse combo J.C.Satan is al lang niet meer aan zijn proefstuk toe, maar tapt gedeeltelijk uit hetzelfde vaatje als Acid Baby Jesus. Of toch voor de helft van de liedjes, want in sommige tracks gaan ze heel wat noisier te werk (Crystal Snake, het titelnummer, Heil Mary) of maken ze quasi pure ballades (In The Light, The Junkie Knight). Ze letten nog minder op hun geluid, want de songs op dit album klinken allemaal een beetje onaf, ongepolijst. Dat komt de beoogde rauwheid natuurlijk wel ten goede, al gaat het soms een beetje ten koste van het luisterplezier, zo thuis vanuit de luie zetel. Op de tweede helft van de plaat kiest de band voor een meer popgerichte benadering van hun eigen sound, en wordt de noise wat in de wachtrij gezet. Al houden ze het niet vol, maar met een afsluiter als Rhythm Of Sex verwachten we ook niet anders.