Cumulative Trauma Disorder is een duo Brusselaars dat wel zin heeft om de boel eens lekker te verneuken. Verwarren, verstoren, net zoals RSI dat doet. Mensen die veel in de verkeerde houding of aan niet aangepast kantoormeubilair moeten werken, kennen het wel. Muisarm, polsontstekingen, schouderpijn, en dat zijn maar een paar voorbeelden, want veel lichaamsdelen kunnen door ze te mismeesteren, aanhoudende pijn opleveren die ondanks vele kinesistenbriefjes niet zo snel verdwijnt. Het vormt een ideaal uitgangspunt om negen traumas te produceren, die de luisteraar pogen in de war te brengen. Op ons heeft dat echter weinig effect. We horen vooral aangenaam ronkende industrial die deugd doet aan onze oren, en aan onze RSI ook nog. Chris komt uit de Belgische postpunkscene, Fabrice Toussaint is een fervent nowave-adept. De combinatie van beider interesses werkt uitstekend. De heren voelen elkaar zeer goed aan, want zonder veel voorbereiding oversturen ze hun analoge apparatuur tot ze loeit als een kudde te kelen varkens. Zeer geslaagd, en spotgoedkoop ook nog. Martiensgohome en Aymeric De Tapol trekken een rookgordijn van contemplatie over zich heen, en creëren samen of elk apart vier ingetogen drones. Kinderlijke muziek voor dove priesters staat er in hun bio, en veel zien zullen, behalve zeer wazig, die inderdaad niet. De verschuivingen zijn minimaal, de click beats nauwelijks hoorbaar. Het is veertig minuten tomaten planten in een veld vol witlof, en genieten van de magnetische golven die Boeddha over ons uitstort. Het mag ook een ander brokje spiritueel gezweef zijn, als de drone maar werkt. En die doet het.