Het is alweer even geleden dat we met Oliver Ackermann over het debuut van A Place To Bury Strangers. Er zijn zelfs al weer bijna drie jaar gepasseerd sinds de opvolger Exploding Head die de band volledig in de kijker zette. Tijd dus voor nieuw materiaal moeten de New Yorkers hebben gedacht en dat is Onwards To The Wall geworden. Vijf nummers in zon goede zestien minuten die vanaf de eerste aanslag op de basgitaar in I Lost You te identificeren zijn als A Place To Bury Strangers. Nog steeds met de volumeknoppen in de uiterst stand naar rechts, nog steeds steunend op de muzikale erfenis achtergelaten door My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain. Wel zijn er kleine verschuivingen te horen, met name in de richting van de meer melodische postpunk en wave. Zo is het niet moeilijk om de baslijnen van het titelstuk terug te brengen tot The Cure en is er in de ritmemachine een directe verwijzing te maken naar Unknown Pleasures van Joy Division. In hoeverre ze ook herkenbaar mogen zijn, met al de ingrediënten creëeren de New Yorkers ook hier weer hun geheel eigen en herkenbare geluid. Misschien niet zo indrukwekkend als de voorgaande langspelers, maar als ep zeker geslaagd. Ook The Soft Moon hengelt in dezelfde wateren waar A Place To Bury Strangers de inspiratie vindt. Maar op Total Decay slaagt Luis Vasquez (het enige studio bandlid) niet geheel om los te komen van dat verleden. Zo leunt hij met opener Repetition wel heel erg op Joy Division en weet de vier minuten durende geluidsexpeditie ook nooit echt vat te krijgen op de luisteraar. Natuurlijk is het nog altijd boeiend hoe Cubaanse elementen worden vermengd met postpunk, maar verrassend zoals op het debuut uit 2010 is het niet. Slecht echter ook niet. Voornaamste punt is dat in de vier nummers op deze ep Vasquez teveel bij een schets blijft. Leuke penoefeningen met wave en industrial die op een volgende langspeler of ep hopelijk meer uitgewerkt worden. Nu zijn ze voornamelijk een leuke kijk in de keuken, maar te weinig ontwikkeld om er al uit te mogen.