Nick Zammuto. Het afgelopen decennium stond zijn naam gelijk aan (zeer) vervreemdende indiepop. Samen met Paul de Jong vormde hij tussen 1999 en 2012 het duo The Books, dat vooral met album ‘The Lemon Of Pink’ (2003) hoge ogen gooide. De muziek die Zammuto met The Books maakte, is vrijwel onmogelijk te classificeren, met nummers die vaak meer weg hebben van een gefragmenteerde collage van elektronica en folkgeluiden dan van traditionele liedjes. Nu richt Zammuto zich onder eigen naam op een nieuw project en is er inmiddels, eveneens onder eigen naam, al een volledig album uitgebracht. Wie de muziek van The Books kent, weet wat er ook op dit nieuwe album te wachten staat want Zammuto valt niet ver van zijn eigen boom. Experimentele elektronische geluiden, vervormde zang, aparte tijdsignaturen: alle ingrediënten zijn weer aan wezig. Hoewel, dit keer kan je zowaar liedjes ontwaren, verdomd verslavende zelfs. Nummers beginnen vaak wel abstract, maar ze ontaarden al snel in een fijn amalgaam van stijlen, waarbij het experiment altijd in dienst staat van het liedje zelf. Af en toe is de overdaad aan vocodergebruik licht storend, maar er zitten een aantal geslaagde vondsten tussen (‘Groan Man Don’t Cry’, ‘Idiom Wind’). Maar niet bij ‘Too Late To Topologize’, waar de zang doet denken aan iets verschrikkelijks als Eiffel 65 of aan Cher eind jaren 1990. Een absolute miskleun dit nummer. Buiten die misser weet Zammuto niettemin te overtuigen. Een vreemd, maar warm bad.