Postrock, of gewoon instrumentale, aan rock verwante muziek voor al wie de term postrock al enkele jaren beu is, blijft een druk bezet genre. Talloze bands proberen zich te profileren binnen de redelijk afgebakende lijnen en hopen op een of andere manier boven het maaiveld uit te torenen. Zo eentje is ook het Zweedse PG Lost, dat met hun vierde album opnieuw voor een aangenaam stukje muzikaal vertier zorgt. Bovendien slagen ze erin om toch net dat beetje anders te klinken dan het gros. Dat doen ze door over het muurtje te kijken richting shoegaze en dat zo goed mogelijk te integreren. Daardoor is Key een plaat die meermaals zijn rondjes mag draaien en daarbij geen seconde verveelt. Alleen zouden we ze op een ander moment op een andere plaats helemaal niet herkennen als een plaat van PG Lost, maar zouden we ons allicht verwonderd afvragen welke band deze degelijke postrockplaat in elkaar heeft geknutseld. Net als heel wat genregenoten blijft het immens moeilijk om zich te onderscheiden en een blijvende en herkenbare indruk na te laten. Kwaliteit genoeg, daar niet van, maar net dat extraatje meer heeft ook deze band niet in huis. Key is wel uitermate goed geproduceerd, waardoor ook de luide explosieve passages quasi perfect klinken en ook de duistere atmosfeer die in de muziek zit verweven, heel goed tot uiting komt.