Toch straf hoe vaak je van meet af aan bepaalde conclusies kan trekken over bands en albums; wat hun invloeden zijn, hoe je soms meteen kan zeggen waar ze wel of zeker niet vandaan komen. Zo is er geen haar op je hoofd dat Staer zal aanzien als een band uit het Noord-Amerika of het Verenigd Koninkrijk. Geen idee waar dat juist aan ligt -andere volksmuziek, verschillende competenties of het drinkwater?-, maar het spreekt voor zich dat Staer een Europese band is. Uit Stavanger in Noorwegen, meer bepaald. Het trio Thore Warland (drums), Markus Hagen (bas) en Kristoffer Riis (gitaar) maakt een soort instrumentale noiserock die zowel kan uithalen met botte power en vermorzelende riffs (‘I Roll With Creflo’), schreeuwerige, met effecten volgestouwde freakrock (‘Det Är Nyår Jävlar’), op een zieke groove rollende, mismaakte stoner (‘Sex Varnish’) en tegen de avant-garde aanstinkende ploeterrock vol eigenaardige wendingen die The Melvins met Shining combineert (‘French Erotique’). Van duidelijke structuren is geen sprake, en van voorspelbare ritmes, bijblijvende melodieën, frisse hooks evenmin. Met log bonkende drums, tot een vette brij overstuurde bas en gierende en feedbackende gitaren maken de drie een melange die even confronterend als opwindend is. De songlengtes van vijf tot negen minuten worden daarbij niet altijd gerechtvaardigd, net zoals het na een paar nummers wat drammerig begint te worden (gelukkig zijn er maar zes stuks), maar de band heeft wel karakter genoeg om te verklaren waarom ze vaak in één adem genoemd worden met een andere Scandinavische knaller als MoHa! en eerder dit jaar al de hort op gingen met de Casiocoregekken van Child Abuse. Geen essentiële release, maar aanbevolen kost voor liefhebbers van rockbands die net dat ene stapje verder gaan.