Sula Bassana is het eenmansproject van Dave Schmidt, die op heel wat releases van Sulatron opduikt en er ook heel wat in de pap heeft te brokken. Hij is ook niet zinnens zich op één genre te laten vastpînnen. Dat liet hij bijvoorbeeld horen op het schitterende The Doomsday Machine van Electric Moon. Op die plaat waren vijf hemelse trips te beluisteren die de psychedelische rock tot op het bot uitpuurden en tegelijk de grenzen van het genre oprekten. Sula Bassana is weliswaar ook in de psychedelische hoek te situeren, maar van rock is niet echt sprake. De voornamelijk instrumentale muziek is ruimtelijker, in de letterlijke betekenis van het begrip ruimte, niet de plaats maar het heelal, waarin je kunt weg zweven en trippen op wat dan ook. Alleen het twintig minuten durende sleutelnummer Surrealistic Journey doet wat denken aan Electric Moon. Een gestage opbouw, ingezet met orgel en gitaar waarna de bas invalt en de gitaar aan het freaken slaat om te eindigen in een hemelse apotheose en de trip gewoon verder te zetten in de drie kosmisch aandoende stukken die nog volgen. Zes stukken staan er in totaal op de overvolle plaat, die naadloos bij elkaar aansluiten en geen ruimte voor verpozing toestaan. Dark Days is echt zo een plaat die als achtergrond kan worden opgezet of waarin de luisteraar helemaal kan worden meegesleept bij nadere beluistering. Arriving Nowhere zoals ze zelf stellen in het slotnummer. En inderdaad, ze kunnen best nog een paar uur doorgaan in hun zelfopgewekte psychedelische trip.