Het duo Stefano Spataro (gitaar) en Piero Prudenzano kiest met deze beperkt verkrijgbare cd-r-release voor een resoluut buiten de mainstream opererende aanpak. Dat komt niet alleen door het formaat of het genre, dat je het best kan beschouwen als een soort gebroken, tussen psychedelische improvisatie en noisy avant-garde treuzelende tussenvorm, maar ook door de geluidskwaliteit en de eigenzinnige sound. De gitaar lijkt voortdurend door een onbeholpen, zeurend versterkertje gestuurd te worden, waardoor ze doorgaans een goedkoop ettergeluid voorbrengt en nu en dan de openheid van Morricone‘s soundtracks oproept. Prudenzano’s drumpartijen zijn dan weer die van de vrije improvisatie, maar ze zijn nergens opdringerig. Hij blijft vaak ingetogen op de achtergrond in rondjes draaien en als hij dan toch meer prominent is, gebeurt dat vaak enkel met geïsoleerde slagen of rudimentaire ritmes. De drie kwartier die de twee hier bij elkaar verzameld hebben, lijken nergens op de eclectische folkprogjazznoise van Spataro’s HysM?duo, want het gaat hier om met haken en ogen aan elkaar hangende, soms primitieve stukken die vooral bij elkaar gehouden worden door de consistent aangehouden no-fi en het gebruik van vocale stukken op tape. Geen idee wat die te betekenen hebben (ze zijn zowat allemaal in het Italiaans), maar door dat kraken en ruisen zijn ze vaak erg sfeervol en mooi complementair met de al even onbehouwen muziek. Hier en daar is de spontane aanpak wat agressief bijtend (‘L’Amore’) en dan weer dromerig (‘Ikea Dream Pt. 1 & 2’, met hun goedkope toetsenpartijen), terwijl de combinatie het beste werkt wanneer de twee er hun tijd voor nemen, zoals in het langere ‘Sempre In Testa’, dat een verre knutselverwant is van Gary Lucas‘ spookachtige filmmuziek.