In 2006 bleef de band Apse niet onopgemerkt dankzij hun gevierde album ‘Spirit’, uitgebracht op het voorname ATP Recordings. De band werd echter en niet geheel onbegrijpelijk in de postrockhoek geduwd, ondanks het ijverige geëxperimenteer met toms, lage bassen, ritmische vocalen en bovenal, de nadruk op vreemde en beklemmende sferen. Na ‘Climb Up’ uit 2009 bleef het echter stil rond de band. Kernleden Robert Toher and Austin Stawiarz waren blijkbaar ontevreden over de koers van hun muse en zochten heil in een andere uitlaatklep voor alle muzikale ideeën. En die is gevonden met Eraas, een knik naar ‘Eras’, het tweede, meest experimentele werk van Apse. Alles wat ooit enigszins op rock leek, alle Explosions In The Sky-referenties zijn op deze titelloze koerswijziging geheel verdwenen. Geen prominente gitaren meer, maar songs gehuld in nevelen, met nog meer aandacht voor tribale percussie en sombere sferen, vermengd met elektronica, drones en galmzang. Dat maakt niet dat Eraas zuiver experimenteel is geworden, maar wel veel excentrieker en diverser. De rollende songs blijven daarentegen de boventoon voeren, gehuld in een aanstekelijke schoonheid, als een soort van merkwaardige kruising tussen Timber Timbre, The Soft Moon, David Lynch, en Gotische wave uit de jaren 1980. Knappe vent die Eraas in een hoek krijgt gedrukt. En dan circuleert er ook nog de remix van ‘Briar Path’ door technoheld Silent Servant. Alles lijkt mogelijk voor de mannen uit Brooklyn, met wederom een plaat waar de eigenheid van afdruipt. Eraas dus, laat het u smaken.