Op zoek naar de juiste balans. Holly Herndon krijgt hiervoor voorlopig hulp van haar muziekproffen aan de universiteit van Stanford. Nog wat notenbalken en boeken verzetten en Holly mag een PhD achter haar naam kleven. Even klopte ze er ook de letters deejay voor, maar dat is nog een overblijfsel van toen ze in Berlijn vertoefde. De stad heeft ze inmiddels de rug toegekeerd met alles wat ze daar leerde vastgespijkerd in haar achterhoofd. Het bruisende nachtleven maakte indruk en dat probeert ze te vertalen in Movement. Herndon heeft een bizarre mens-machinerelatie. Ze bestudeert het mogelijke en rekt alles naar het onmogelijke. Het is het uitgangspunt van afsluiter Dilato waarvoor ze de bariton van Bruce Rameker verboog naar onmenselijke klanken. Het klinkt als een academische oefening, maar een die beklijft en ondergaan moet worden. Net zoals het witte geruis van Terminal waarbij ze aanleunt bij de soundscapes van Ben Frost om dan, na het bruisende Fade, de machine in de mens te ontdekken. Breathe is een oncomfortabele zucht waarin ternauwernood wordt ademgehaald en gezucht met een onverwachts en schel akkoord. Het is pure abstractie en ontmenselijking van de stem en zijn persoon. Op Control And herhaalt ze de oefening. Maar de track tikt te snel af om on(be)grijpbaar opgemerkt te worden. De stem trekt haar aan, haar manipulaties stoten het af. Movement wordt gedragen door een repetitieve trancelijn, krijgt dan een technobeat toegesmeten en twijfelt of het je de mond wil snoeren of laten dansen. Holly Herndon verliest je aandacht in haar korte tussenstukjes. Kleine elektronische proevertjes die het ongemak van de allereerste Raster-Noton-platen oproept, maar dan met een technovlek versmolten. Movement – het album – is een vermoeiende luistertrip die je soms doet schreeuwen van verveling en dan weer murw slaat. Ongrijpbaar en immens verslavend.