Zachtjes denderen op de ritmes van een Roland 303. En de 808, de 707, de 606 en de 202. Andreas Tilliander legde zichzelf voor TM 404 – de enige Roland die uit Japans bijgeloof nooit gebouwd werd (vier klinkt in het japans hetzelfde als dood) – beperkingen op. Hij wilde enkel aan de slag met de allerbeste Roland machines die mee verantwoordelijk zijn voor de explosie van house en techno. Een soort eerbetoon. Maar ook een artistieke uitdaging. Elke track werd bij de eerste opname ingeblikt. Geen postproductie, nabewerking of wat dan ook. Andreas schakelde zijn Rolands in serie en deed maar wat. Hij dacht aan Steve Reich, aanschouwde de nieuwe acid golf en zag het licht als TM404. TM 404 zal alvast niet het jaar overleven, maar is tijdlozer dan de knipogen die Andreas uitdeelt in zijn verhaal. Ook al is plaat niet meer dan een leuk luisterdingetje dat je laat kennismaken met de familie Roland; hun grillen, kenmerken, invloed en donkergetint humeur. Andreas speelt met de ideeën van dub en techno en rekt tijd en ritme tot een traag gedreun dat te melodieus is om een drone genoemd te worden. TM 404 blijft helaas wat rondhangen en lummelen als een doelloze hangjongere. Het boeit even, verdwijnt en prikkelt een laatste keer de zintuigen ergens wanneer de 202 gelinkt is met de 303 en 606.