Zou hij dan toch smaak hebben, de kwistige keizer van de brostep die Skrillex heet? Zijn producties laten het niet vermoeden, maar via zijn eigen label OWSLA brengt hij ons het zelfgetitelde debuut van Hundred Waters, waarmee hij aantoont toch over een neus voor talent te beschikken. Hundred Waters heeft weinig te maken met breed opgezette, pronkzieke geluid van Skrillex. Het Amerikaanse kwintet uit Florida trekt eerder de kaart van de intimisitsche folk die digitaal opgetooid werd. De stem van Nicole Miglis harmonieert prima met de rijke nummers vol piano, klarinet, dwarsfluit en gitaar. Hundred Waters definiëren als freakfolk of folktronica zonder meer, zou de plaat echter oneer aandoen. Zo klinkt Boreal erg soulvol, en doet het speelse karakter en de gelaagdheid van Theia zelfs denken aan de vroegere Simian. Het mechanische ritme en de onaardse drones van . . . __ __ __ . . . refereren op hun beurt aan de wonderlijke elektronica uit de Tri Angle-stal. Door deze aparte combinatie van stijlen wordt Hundred Waters hier en daar vergeleken met hippe bands als Dirty Projectors en tUnE-yArDs. Wat schatten dit vijftal toch nog wat hoger in, omdat hun samenspel van song en experiment op een ongelooflijk natuurlijke wijze verloopt. We hadden nooit gedacht dat we dit nog zouden zeggen, maar kijk: bedankt, Skrillex.