Na zijn debuutalbum uit 2011 werd Bobby Kirlic, beter bekend als The Haxan Cloak, verrassend genoeg getekend door het Amerikaanse label Tri Angle, dat vooral bekend staat als thuishaven van allerhande witchhouse artiesten. Er bestaat een wereld van verschil tussen de dromerige, instant-melancholie van acts als Balam Acab en oOoOO enerzijds, en Kirlic loodzware, avant-gardistische stijl anderzijds. Maar wie bang was dat The Haxan Cloak ook aan de gang zou gaan met opgepitchte stemmetjes en synthesizerdekens kan zijn vrees laten varen. Het lijkt er eerder op dat Tri Angle op zoek is naar meer gewicht in haar catalogus, en als dat zo is, hebben ze er goed aan gedaan Kirlic te contracteren. Zijn debuutalbum was grotendeels rond experimenten met de cello gebouwd, maar Excavation is breder van opzet. Drones, beats, verknipte samples, ruis, gebroken loops, plotselinge stiltes: Kirlic bouwt er een horrorverhaal van een plaat mee zwaar, zwart en eng. Het dreigende tweeluik Excavation drijft op de uitgebeende resten van een dubstep-beat net als bij geestverwanten Raime. Die band probeerde op haar meesterlijke album van vorig jaar bewust weg te komen van haar techno- en dubstepwortels en schoof op in de richting van industrial. Ook op Excavation zijn die invloeden hoorbaar, zoals bijvoorbeeld op Mara, dat met zijn mishandelde cello sterk doet denken aan de ingehouden nummers op oude Test Dept. platen. Daarmee is de plaat een must voor fans van Demdike Stare, Kreng en de Miasmah-catalogus. Na de Pan Sonic-elektro van Dieu is de monumentale, dertien minuten lange afsluiter The Drop een langzame afdaling de Hades in, waaruit opgraving niet meer mogelijk is. Monumentaal als een grafsteen.