Behalve met hun baanbrekende eerste album speelde Soft Machine met hun derde lp ‘3’ – een grote rol in de progressieve muziek van de jaren 1960-1970. Van psychedelische pop/rock stapte de band over op fusionjazz, en beïnvloedde daarmee vele andere muzikanten. 3 van eBraam hint meer dan duidelijk naar het klassieke album uit 1970, zonder daar verder al te veel bij stil te staan. Voorwaarts is altijd al het devies geweest van toetsenist/componist Michiel Braam, die in vele variaties op een band heeft gespeeld, waarvan Bik Bent Braam en Trio BraamDeJoodeVatcher de meer bekendere zijn. eBraam is een voortzetting van het Wurli Trio met Pieter Douma (bas) en Dirk-Peter Kölsch (drums), maar gaat in hetzelfde stramien verder. Jazz, funk en rock en dan op een behoorlijk eigenzinnige wijze, met veel aandacht voor elektronica en improvisatie. Zo ontstaat een fascinerende mix waarbij de uiteinden van het klankspectrum worden opgezocht, om vervolgens weer in een rockende beat of jazzachtige funk te vallen. De groove verlaten en de oneindige ruimte daaromheen met zoekende en tastende klanken verkennen moet je maar net durven, maar hier gebeurt het, luid en duidelijk.