Best wel donker, het Nocturnes waarmee Basinskis vijftiende soloplaat aanvangt. Een stuk dat voor de man helemaal past bij de tijd. Het nummer steunt met piano-opnamen uit 1979 ook op oudste registraties die hij ooit gebruikte, ouder nog dan wat in A Red Score In Tile en ‘The Garden Of Brokenness’ werd verwerkt. Zelfs de toen gebruikte tapes waren bij aankoop al verouderd. Verval is dus nog steeds het Leitmotif voor Basinski, met veel aandacht voor de fijne korrel in dat proces. Alleen lijkt de techniek met steeds meer zin voor detail te worden ingevuld. Nocturnes draait om niet meer dan zo’n tien in spiralen bewegende pianoloops, maar delay, taperuis en drones scheppen een filmischer resultaat dan ooit. Basinski neemt ook risico, wanneer het titelnummer kaal wordt gestript, bijna tien minuten ver. Niet veel later zorgt de terugkeer van drones en overdubs echter voor een confrontatie met dat naakt gestripte, in herinnering. En voor wie meent dat er een zware klok middenin het stuk is gaan zitten (dat betekent, na zo’n twintig minuten; Basinski neemt zn tijd, en gelukkig maar): dat is een zwaar vertraagde, erg lage pianotoets. The Trail Of Tears dan. Daarvoor ging Basinski aan het stunten met een paar oude, in wisselwerking gaande tapedecks. Taperuis speelt hier nadrukkelijk een rol als basislijn, waar intense synths zachtmoedig overheen worden gesmeerd. Daarmee vooral de sfeer oproepend van werk zoals hij dat met Richard Chartier maakt en maakte, al is ook Gas niet veraf in de epiloog. Het brengt geslaagd balans in een plaat die in slotsom meer sfeervariatie kent dan vele van z’n voorgangers. Vergankelijkheid en vertroosting: hoe moeilijk die verhouding soms ook is, in de muziek van Basinski lijken ze wel synoniem.