Supermachine, een hard rockend collectief uit New Hampshire, is amper twee jaar actief maar weet met zijn debuut meteen te overtuigen. Het kwartet rockt de sterren van de hemel, geen nummer uitgezonderd. De meeste zijn dan ook nog eens behoorlijk groovy, zonder in de val van crossover of nu-metal te vervallen. Soms leunen de songs een ietsiepietsie aan bij de rocksongs van Red Hot Chili Peppers, die zonder de funk. Elf stuks staan er op de plaat en er zit geen enkele song tussen om over te slaan. Dat is te zeggen, voor wie liefhebber is van heavy rock die nogal eens aanleunt bij hardrock of Southern rock. Veel stonerinvloeden zijn er namelijk niet, wel ouderwetse metal, maar daar is, zeker in het geval van Supermachine, niets mis mee. De bandnaam is alvast goed gekozen, want de heren klinken als een zeer goed geoliede bolide. Niet verwonderlijk als we melden dat gitarist Jay Fortin en bassist Paul Jarvis medeoprichters van de legendarische stoners Scissorfight waren. Drummer Mick McNeil speelde met voornoemde heren nog samen in Hemicuda, dus die drie kennen elkaar en elkaars speelstijl en verlangens. Alleen zanger David Nebbia is echt nieuw, maar die heeft meteen een stevige rockstem die uitstekend bij de songs past. Eentje die goed samengaat met de stemmen van de andere bandleden als ze besluiten even in harmonie te zingen, of die lekker gruizig klinkt bij de dikwijls naar vroege grunge neigende songs (vooral de riffs dan). In elk geval een verrassende plaat die de leden zeker geen windeieren zal leggen.