Daikiri is een relatief nieuw duo dat met zijn debuut op vinyl meteen indruk weet te maken. Bas en drums en nu en dan een stem, meer hebben deze Fransen niet nodig om een geluidsmuur neer te zetten. Tien van de elf nummers klokken af net onder of net boven de minuut, waarin een stevige laag noise wordt gelegd die heel erg verwant klinkt met Lighning Bolt. Alleen is de aandachtsspanne van Daikiri nog korter. Alle ideeën snel erdoor draaien lijkt de boodschap. In een aantal nummers doet ook een behoorlijk geschifte, vrouwelijk aandoende stem zijn intrede, waardoor die songs lijken op een kruising van Melt-Banana en Lightning Bolt. Voor ‘Ikea’ nemen ze dan weer wel ruim de tijd. Dit instrumentale stuk duurt net geen elf minuten. We zouden het moeten uitrekenen, maar allicht net zo lang als de rest samen. Het is een langgerekte improvisatie die van een motiefje een drone lijkt te maken, Lightning Bolt on acid. Als we het goed hebben, speelt de bassist ook bij Le Singe Blanc, het trio uit Metz dat net zo goed een nieuw werkstuk klaar heeft. Sinds 2000 plaveien ze de straten met hun sonische aanvallen. Pas bij het luisteren naar deze plaat, hebben we door dat ook het stemmetje bij Daikiri banden heeft met Le Singe Blanc. Om maar te zeggen dat de informatie over Daikiri eerder pover is. Le Singe Blanc met een andere band vergelijken is heel wat moeilijker trouwens. Eigenlijk is het eenvoudig: doorheen de jaren creëerde het trio gewoon zijn eigen versie van experimentele artrock met een stevige punkattitude erbovenop. Twee bassen, twee stemmen en drums, meer hebben ze niet nodig om energiek, spontaan, primitief en bovenal eigenwijs te klinken. Telkens zoeken de Fransen nieuwe wegen om uit hun zelf opgelegde beperkingen te ontsnappen. Soms lukt het iets minder, zoals hier en daar op ‘Aoûtat’. Erg is dat niet. Nergens is het dermate schabouwelijk dat er niets mee aan te vangen is. Elk van de tien nummers sleurt de luisteraar alle kanten van het banduniversum binnen. Een eigen wereld creëren waarin volop kan worden gepoogd uit de geijkte paden te treden, daar is het Le Singe Blanc om te doen.