Het is in deze contreien een beetje onopgemerkt voorbijgegaan, maar een tijd geleden verscheen in de Verenigde Staten een documentaire over de beruchte Source Family; voor de ene een spirituele commune, voor de andere een radicaal samenlevingsexperiment of een bende doorgeslagen hippies die nooit zoveel geld hadden mogen bezitten. Hoe dan ook: onder de leiding van de charismatische Father Yod, een voormalige oorlogsheld en judokampioen met dertien vrouwen, vermeiden de leden zich met een vage vorm van mystiek, utopieën, vegetarisme en psychedelische rock-n-roll van Ya Ho Wha 13. Kortom, een verhaal dat de fictie gewoonweg overtreft. Negenendertig jaar na de opnames ervan verschijnt nu een album van Aquariana, een van de dertien vrouwen van Father Yod en een lid van de gemeenschap die er al vanaf het begin bij was en een kind baarde van de grote leider. Helaas is het geen openbaring. Integendeel. Als deze release, nochtans van het gerenommeerde Drag City, iets bewijst, dan is het wel dat een goed verhaal ook een paar stinkende neveneffecten op gang kan brengen. Dit is immers een verzameling halfzacht gewauwel van een dwalende vrouw die best een degelijke stem had (vaagweg doet ze hier en daar aan de jonge Patti Smith denken, muzikaal leunt het eerder aan bij Carly Simon, Bette Midler en Broadwaygezemel), maar zo hard haar best doet om haar volledige gereformeerde geest en lichaam in de strijd te gooien, dat ze terechtkomt in de zone van naïef-schaamtelijk sirenengewauwel. Zichzelf begeleidend op piano (en een enkele keer gitaar), gaat het over de zon en extase, over licht in een bestaan, de aanwezigheid van het lichaam en de ziel die gepenetreerd wordt. Net als bij andere hoofdstukken van het familieverhaal vraag je je voortdurend af of je eigenlijk niet in de zeik gezet wordt, maar dan besef je weer… dat ze in alle kleuren en gedaanten komen. Yuck.