We zijn aan het bladeren in het boek ‘Punk 365’ van Holly George-Warren. Het is een fotoboek met korte tekstjes over de begindagen van de punk. Niet alleen de Britse klassiekers, maar ook bands als The Heartbreakers, The Modern Lovers, The Bags en nog een heleboel meer. Tijdens het bladeren dachten we opeens terug aan de nieuwe plaat van Superchunk die hier al een eind rondslingert. We waren er nog niet aan toe gekomen om ze op te zetten. We linken deze band aan de jaren 1990, toen ze niet alleen Merge oprichtten om hun muziek uit te brengen, maar ze ook de vaandeldragers werden van de betere indierock. Afkomstig uit Chapel Hill, Noord-Carolina bouwden ze vanaf 1989 aan de weg, en na de single ‘Slack Motherfucker’ konden ze terecht bij Matador voor hun debuut. Ze bouwden gedurende de jaren 1990 verder hun sound en populariteit uit en hielden er in 2001 mee op. Niet echt, maar alles draaide op een zeer laag pitje, tot ze in 2010 weer opdoken met hun negende plaat ‘Majesty Shredding’. En nu dus de opvolger ‘I Hate Music’. En wat stellen we vast. Superchunk keert terug naar het begin van zijn carrière en leunt in een aantal nummers weer heel dicht tegen punkrock aan. We horen het heel snel gespeelde ‘Staying Home’ en denken aan Hüsker Dü en The Wipers. En aan hun eigen debuut. Het is het beste nummer, net omdat het iets anders klinkt dan de overige tien liedjes, die echter nog steeds van het betere zijn dat indierock heeft te bieden. Degelijke songs, lekkere gitaren, de ietwat aparte zang van Mac McCaughan en net niet cheesy koortjes. ‘I Hate Music’ blijft, ook zonder de geschiedenis van de band of eerder werk te kennen, netjes overeind tussen het jonge geweld, om niet te zeggen dat het jonge geweld dit niveau nauwelijks weet te halen. We kijken verder in ons boek, en weten dat ze ooit in een gelijkaardig boek over indierock zullen prijken.