We kregen een lijstje met nieuwe platen waaruit we konden kiezen, en zagen deze Black Top erin staan. Aan elkaar geschreven weliswaar, dus we dachten: het is niet waar. Heeft Mick Collins een slag van de molen gekregen en na tien jaar een nieuwe plaat gemaakt onder deze noemer? Neen dus. Het is in twee woorden en op Babel, dus het is een avant-gardistische jazzplaat. We hadden weer eens niet goed gekeken in ons enthousiasme. Geen erg, we hoorden recent diverse platen van dit label, en hadden er niet over te klagen. Dat is ook nu weer het geval. Multi-instrumentalist Orphy Robinson en pianist Pat Thomas inviteerden saxofonist Steve Williamson om het improvisatieavontuur nog boeiender te maken. Het duo, dat elkaar vond in 2011, houdt vooral van het werken met lo-fi technologie en echte instrumenten. Ze improviseren erop los, gebruik makend van samples, loops en dubeffecten, die zoveel mogelijk live worden gemaakt en gemanipuleerd. Om de uitdaging nog boeiender en groter te maken, nodigen ze frequent een gelijkgezinde uit. Shabaka Hutchens, Jason Yarde, Cleveland Watkiss, Claude Deppa en Byron Wallen hadden, naast Williamson, al die eer. Blijkbaar beviel de samenwerking met de saxofonist het best, toch voor het maken van een album. Drie stukken staan er op het kleinood. Drie stukken waarin vooral de piano en de saxofoon om voorrang vechten. Robinson houdt het meer bij inkleuring, ondersteuning, opfleuren of een andere richting op sturen. Het blijkt een goede keuze, daar beide andere muzikanten soms tot op het randje van het aanvaardbare balanceren. Aanvaardbaar in de zin van te volgen, de draad die door het verhaal loopt. Zo zitten de drie stukken ineen, het zijn een soort verhalen, waarbij we zelf het mest genieten van het middenstuk ‘Guess Who’s Coming To Dinner’. Hier hebben we het gevoel dat de drie muzikanten elkaar het beste aanvoelen en elkaar niet in de weg lopen, terwijl ze elk hun virtuositeit kunnen bewijzen.