De Amerikaan Jonathan Shackelford (zang, gitaar) verbleef in zijn jeugd heel wat jaren in Florence door toedoen van zijn ouders. Die waren lesgevers aan een hogeschool aldaar, waardoor hij herhaaldelijk pendelde tussen zijn oorspronkelijke thuis en deze stad. Uiteindelijk besloot hij dan maar meteen in Florence te verblijven. Hij had er zijn vrienden, waaronder een groot deel muzikanten, zijn sociale leven en zijn glaasjes wijn. Met drie lokale zielsverwanten klikte het dusdanig goed dat het musiceren al snel een stuk serieuzer werd. Zo ontstond Nothing For Breakast, een beetje een vreemde naam om bredere erkenning te bekomen. Het internet kan niet goed om met dergelijke groepsnamen. De ruis in de zoekresultaten is dermate groot dat het kwartet andere middelen zal nodig hebben. Hun liedjes bijvoorbeeld, waarvan er zeven op dit debuut staan. Groot voordeel bij het soort muziek dat deze heren maken, ergens in de lijn van de Britpop van Blur, Arctic Monkeys, The Wombats en The Strokes, is natuurlijk de zang van het Amerikaanse groepslid. Daarmee neemt NFB meteen het grootste mogelijke struikelblok weg. Samule Cangi (zang, gitaar), Francesco Cangi (bass, achtergrondzang) en Marco Cali (drums) weten hoe een aanstekelijke indierocker hoor te klinken, met ‘Pretty Girl’ en ‘Drunk Shoes’ als perfecte oorwurmen. Mooie zang, zeer sterke gitaarlijntjes en een quasi perfecte opbouw. Het zijn de beste nummers van een debuut dat eigenlijk geen zwak moment kent. Afsluiten doen de heren met ‘Drain You’, inderdaad, een Nirvana-klassieker en meteen een andere grote invloed op deze Italianen. Avontuurlijke radiomakers kunnen deze band naar grote hoogtes brengen, als ze tenminste de moeite doen om hun oren de kost te geven.