Black Basset Records is een puur DIY-label dat zijn standplaats heeft in Brussel. Het wordt gerund door mensen die bezeten zijn van muziek. Naast het organiseren van concerten wilden ze net zo goed een klein label, met voornamelijk vinylreleases, hebben. Zo kunnen ze onderschatte en onbekende artiesten een kans geven. Veelal wordt samengewerkt met andere kleine labels om de releases tot stand te brengen. De drie die we hier samenbrengen zijn niet nieuw nieuw, maar te goed om te negeren. Het debuut van het trio (live een kwartet) uit Nantes bestaat uit doorgewinterde muzikanten. Rémy Bellinsky (Goudron), Pierre-Antoine Parois (Papier Tigre) & Jonathan Seilman (This Melodramatic sauna) en Anthony Fleury (Fordamage) als toegevoegde waarde op een podium. De zes stukken op een fraai vormgegeven dubbelelpee (500 stuks) vormen een somber en traag voortgaand, instrumentaal geheel dat eerder filmisch van aard is, waardoor de muziek net het predicaat postrock overstijgt. Een beetje mysterieus en tijdloos ook, perfect passend bij cultreeksen als Twin Peaks en het recentere ‘Top Of The Lake’. Voortkabbelend, meanderend in onze vreemdste hersenkronkels, straalt dit debuut schoonheid uit, al is die minder alledaags. Het trio Castles koos voor de opvolger van hun debuut (‘You, The Organ Grinder’), dat werd opgenomen in Wales, deze keer voor de Godcity-studio van Kurt Ballou (Converge) in Salem, Massachusetts. De goedheilig hardcoreman zat tevens aan de knoppen, en dat doet Castles deugd. Dat is aan elke schreeuw, elke keiharde noot, elke snok aan de snaren, te merken. Het trio, Bertrand Bourguignon (drums), Jérôme Considérant (elektrische bas, gitaar) en Edward Godby (elektrische gitaar en niet-elektrische stem) kiest voor punkrock die geklemd zit in een mathrockmodel, wat tot maffe resultaten leidt. Ballou heeft de muziek heel rauw en spuuglelijk gehouden, tot grote tevredenheid van Castels. De eerste oplage is al lang vervlogen, waardoor de urgentie om deze te herpersen (300 stuks op geel vinyl) voldoende groot werd. Het Brusselse Mont-Doré, bestaande uit leden van Thot, Hurt Them Back, Prairie en Serious Kids gaat er al net zo fel tegenaan. Screamo en hardcore worden met elkaar vermengd. Hier en daar zorgt een rustig moment of een heel melodieus stuk voor variatie. De plaat (250 op rood en 50 op zwart vinyl) is het aanschaffen waard puur voor ‘Please Do Not Die Again’, een ijzersterk nummer dat machtige riffs combineert met een doorleefde schreeuw en een kloppend gevoel voor melodie. Het is de uitschieter, waarmee we allerminst gezegd willen hebben dat de overige vijf nummers flauw zouden klinken. Integendeel. Straffe kost, net als alle releases op dit label die we tot nu toe hoorden.